Wat voor therapeut ben ik?
Woorden die bij mijn manier van begeleiden passen zijn: gidsen vanuit betrokkenheid, empathie, humor, confrontatie vanuit compassie, geduld en beweeglijkheid. Centraal in mijn werk staat de verbinding die je met de ander voelt. Daarvoor is het nodig dat je je eigen voelen bewust meemaakt. Het voelen raakt aan gevoelens en dat kan soms moeilijk zijn.
We onderscheiden vier grote emoties: bang- boos- blij- en bedroefd en er is er maar één leuk! Veelal proberen mensen problemen op te lossen door te zoeken langs de rationele weg. Piekeren en heel veel nadenken bijvoorbeeld. Door de verbinding met je eigen gevoelens aan te gaan, kom je langs een andere dimensie soms tot onverwachte oplossingen. Er is moed voor nodig om je eigen emoties ten volle te beleven.
Maar, wat mij betreft geld: zonder voelen valt er weinig te beleven. Het voelen geeft kleur aan je leven.
Mijn achtergrond
Ik ben midden jaren tachtig begonnen te werken als fysiotherapeut in de revalidatie. Ik werkte met mensen met onvoldoende begrepen lichamelijke klachten zoals chronisch vermoeidheid en chronisch pijn. Daar heb ik de basis gelegd voor mijn huidige werk.
Ik ging steeds meer zien hoe emoties en lichamelijk welbevinden elkaar voortdurend wederzijds beïnvloeden. Denk bijvoorbeeld aan zo verliefdheid zijn dat je er buikpijn van hebt; piekeren tot je er hoofdpijn van krijgt; blijheid en je sterk voelen; nerveus zijn en steeds naar de wc moeten; boos zijn en een steen op je maag voelen.
Ik ging op zoek naar verdieping en scholing hierover en kwam bij de haptonomie terecht. Na een paar jaar te hebben gewerkt als fysiotherapeut op haptonomische basis wilde ik meer en ben ook de therapie opleiding gaan volgen.
Dat bracht voor mijzelf een grote persoonlijke ontwikkeling op gang. In de opleiding en de leertherapie ging ik mijn eigen gevoelswereld opnieuw onderzoeken, en beleven. Gebeurtenissen waarvan ik dacht dat ik ze verwerkt had kwamen opnieuw naar boven. Ik had het rationeel goed op een rijtje maar had het emotioneel, bleek, nog onvoldoende verwerkt. Dat uitte zich bij mij o.a. in vervelende maagklachten. Klachten waar ik nu zelden meer last van heb. Een intense en waardevolle tijd in mijn leven, het heeft mij tot een completer mens gemaakt.
Ik beleef nu mooie momenten in het werk wanneer iemand zichzelf en zijn eigen belevingswereld opnieuw hervindt. Het is mooi om te zien dat iemand iets wat verloren gewaand was opnieuw gaat vinden en daardoor weer heel wordt.
Soms hoor ik mensen zeggen dat de haptonomie zo vaag is. Wat is het nou eigenlijk? Ik denk dat het verre van vaag is. Wij mensen voelen de hele dag. En het is ons oudste communicatie middel, nog uit de tijd dat we aapjes waren! Daarom, denk ik, vinden we het ook zo leuk om naar apen te kijken. We herkennen ons er nog steeds in. Apen (en andere dieren) communiceren immers ook, ze hebben alleen geen woorden, geen taal. Maar ze voelen elkaars behoeften wel, ze voelen of ze gewenst zijn. Ze voelen wanneer de ander geen zin in contact heeft. Ze maken hun grenzen kenbaar door op de borst te slaan of kabaal te maken. En wanneer de ander er geen rekening mee houdt wordt het mot! Eigenlijk niet zo anders als bij ons mensen.. Nu is het alleen zo dat wij mensen niet meer zo gericht zijn op die voelsignalen. En dat maakt dat we ze niet ze opmerken. Maar daarmee kunnen we ook belangrijke informatie missen. Informatie die gaat over je grenzen, je verlangens en behoeften. En in de omgang met anderen soms in lastige situaties terecht komen omdat we onzen eigen behoeften niet duidelijk hebben.